Masnawi-je ma'nawi, księga I, wersy 3467-3499 - "... o tym, jak Bizantyjczycy i Chińczycy w malarstwie się mierzyli...." *

"O - rzekli Chińczycy - wyborni z nas malarze".

A Grecy: " U nas fach z mistrzostwem idzie w parze".

"Ha - woła sułtan - przekonam się zaraz, z gości

Która grupa słuszniej pierwszeństwo sobie rości".

Jęli z żarem i pasją rywale się swadzić.

Aż zamilkli Grekowie, chcąc kłótni zaradzić.

"Dobrze więc - Chińczycy zaproponowali,

My malujemy w jednej, a wy - w drugiej sali".

Szczęściem były w pałacu dwa różne pokoje,

Co dzieliły je tylko drzwi rosłe podwoje.

"Szachu - proszą Chińczycy - racz nam dać setkę farb".

Rozewrzeć kaznę kazał i wręczył im ten skarb.

Dostawali  co rano Chińczycy farb wiele

I postępy też znaczne czynili w swym dziele.

"Nam - Grecy na to - kolory wszelkie zbędne

Musimy tylko pilnie ścierać i sczyszczać rdzę".

I drzwi zamknąwszy, z zapałem polerowali

Aż jak nieboskłon lśniący i gładcy się stali.

Feerię barw z bezbarwiem więzy łączą wszak.

Kolor jest jako chmura, jak Księżyc - jego brak.

Wszystka jasność, co się na obłokach rodzi

Wiedz, że od gwiazd, Miesiąca i Słońca pochodzi.

Chińczycy, gdy fresk swój malować skończyli,

Radośnie i żwawo w bębny uderzyli.

Król, ciekaw pracy, wszedł do sali raźnym krokiem.

Wstrzymał dech i - z zachwytem wodził po niej wzrokiem.

Gdy po chwili w Greków skierował się stronę,

Dwójka z nich pewnym gestem ściągnęła zasłonę.

A wówczas Chińczyków wielobarwne dzieło

Na lśniącej się tafli ścian Greków odbiło.

Wszystko, co w pierwszej salitak go zachwycało,

Na odbiciu o niebo piękniejsze się stało.

Grecy, ojcze, są jak sufi. Obchodzą się bez

Studiów żmudnych, erudycji i uczonych tez.

Polerują za to swe piersi z zawiści,

ze skąpstwa, żądzy zysku oraz nienawiści.

Metaforą jest serca to lustro bez skazy:

Niezliczone się mogą w nim odbić obrazy.

Bezobrazowy wizerunek Ukrytego

Błysnął Mojżeszowi mocą serca świętego,

Choć nie pomieszczą go niebios kolejne kręgi

Ni ziemia, firmament, ni gwiezdnych skupisk wstęgi;

Gdyż liczby i granice nimi są władne

Za to serca - limity nie krępują żadne.

Rozum milknie tu, mami lub jest w poniewierce,

Gdyż serce jest u Boga lub - Bogiem jest serce.

Tylko w nim obraz wszelki na wieki widzialny

Takoż policzalny, jak niepoliczalny.

A co choć raz się w tym zwierciadle ukazało

Bez ukrycia już zawsze w nim będzie jaśniało.

Lud wypolerowanych serc wzniósł się nad wonie

i barwy - Boże Dobro widzi w każdej stronie.

Odrzucił nadto otoczkę wiedzy rozlicznej

A sztandar pewności rozwinął mistycznej.

Gdy myśli się rozpierzchły, jasność wnet osiągnął:

Morze poznania znalazł, rdzeń gnozy osiągnął.

Śmierć, która wszystkich trwogą wielką przejmuje,

W sufich najwyżej uśmieszek wywołuje.

Ich serca bowiem nikt pokonać nie jest w stanie.

Choć muszla ucierpi - perła cała się ostanie.

Od islamskiego prawa nauki pokaźnej

Ubóstwo wolą, wyrzeczenie się swej jaźni.

Odkąd osiem rajów formy nosi światowe

Tablice serc sufich chłonne są i gotowe.

Odbija się w nich pustki, sfer galeria mnoga

A są to epifanie samiutkiego Boga!

przekład z oryginału perskiego Ivonna Nowicka

ukazało się w:

Rumi Dżalaloddin "Anioł upojony. Opowieści mistyczne" Warszawa 2009

(por. http://www.dialog.edu.com.pl/index.php?route=product/product&product_id=392)

oraz

Javaheri K. (red.) "Mała antologia literatury perskie", Kraków 2006

Gazal 1919 - "oto miłość ..." (Eshq ast bar aseman paridan ...)

Oto miłość: w niebo wznosi, co chwila setki zasłon odsłania;

Po pierwsze pozbawia oddechu, stąpania po ziemi wzbrania;

Ignorując ten świat, pozwala  patrzeć dalej niż wzrok sięga

Rzekłem: „Serce, gratuluję pojawienia w zakochania kręgach,

Patrzenia poza zasięg wzroku, wbiegnięcia w bezdechu aleję;

O serce, czy stąd pochodzi ten oddech? Czy stąd jest to drżenie?”

Ptaku ulotna duszo, mów swym językiem, „znam sekrety twoje”

Serce odrzekło, „Byłem tam już gdy w domu z wody i gliny lepiono uczucie moje”

„Potem z domu tworzenia leciałem by dotrzeć do domu stworzenia"

„Gdy zmysły traciłem ściągnięty zostałem lecz nadal nie znam jej pochodzenia.”

Gazal 1506 - "innym będąc wcześniej..." by Nader Khalili: Rumi, Fountain of Fire

Zupełnie innym będąc wcześniej,

Brak zmysłów i rozumu odczuwając boleśniej. 

By być tym czym jestem - zapragnąłem twej mądrości,

Pozbawionej szaleństwa, obłędu i do siebie litości.

Nie adorowałem wcale i nie czciłem życia,

Nie pozostawiającego po sobie nawet śladu bycia.

Kim on jest? Czym on jest? – rzucałem wciąż pytanie,

Odpowiedzi na to szukałem nieustannie.

Masz w sobie mądrość, więc: Usiądź i pomyśl bacznie!

„Być może taki już byłem i nie zmieniłem się znacznie”.

Próbowałem uczynić się lepszym niż oni są wszyscy,

Nie zaznając jej, choć byli wiecznie rosnącej miłości tak bliscy.

Z powodu ambicji, pychą się unosząc ponad niebo dotarłem,

A bezwiednie tułając się po pustyni, wreszcie skarb odnalazłem.