Masnawi-je ma'nawi-je Moulawi "O tym, ,jak Mojżesz..." Księga II, wersy 1720-1791

..."Spostrzegł raz Mojżesz pasterza na polanie

Co się modlił tak:" O mój Boże, o mój Panie,

Gdzieżeś Ty, bym stał się Twoim wiernym sługą,

Uszył Ci kamasze, wyczesał brodę długą,

Prał twoje szaty i tępił wszy w posłanku,

Mleko Ci wnosił świeżuchne o poranku.

Bym rączki Twe całował i stópki masował

Wieczorem izdebkę do snu Ci przyszykował.

Ofiarą dla Ciebie są wszystkie kózkimoje. 

Dla Ciebie pastuszę i znoszę życia znoje".

I płynęły z ust pasterza tym podobne słowa.

Pyta go Mojżesz: "Niby do kogo ta mowa?".

"Do tego- tłumaczy- co z gliny nas ulepił,

Ziemię utoczył... i niebo rozczepił...".

" Ty chyba - zagrzmiał Mojżesz - zmysły postradałeś!

Nibyś ty muzułmanin, a giaurem się stałeś.

Co to za brednie, cóż za mowa pusta

Ty sobie lepiej wciśnij waty w usta!

Cuchnie okrutnie bluźnierstwo twe na cały świat,

Religii brokatcenny zmieniłeś w stertę szmat.

>Kamasze<, >izdebka<, to dobre dla ciebie,

Lecz jak, jak im przystawać do Boga na niebie?!

Musisz z tym bredzeniem natychmiast zrobić koniec,

Bo ogień na lud spadnie, zniszczy go, pochłonie!

Mieć głupca za kamrata, to jakbyś miał wroga;

I nie jest Najwyższemu taka służba droga.

Do kogo się zwracasz, do wuja, stryjka swego?

Ciało i pragnienia do cechy Chwalebnego?!"

"Mojżeszu - jęknął - usta mi zasznurowałeś.

Piekącym wstydem duszę nieszczęsną zalałeś."

Rozdarł kaftan i westchnął wielkiej winy świadom

Powlókł się na pustynię, "z Bogiem" śląc swym stadom.

Natenczas Mojżeszowi objawił się Bóg:

"Odłączyłeś ode mnie jednego z mych sług.

Na ile możesz, próbuj nie siać rozszczepienia

Najwstrętniejsze mi ono z całego istnienia.

Przecież cię posłałem, byś łączył, byś scalał,

A nie rozdział czyniąc, imię Boga kalał!

Osobowość wszak inną każdemu nadałem;

Każdemu własny sposób mówienia przyznałem.

Co chwały mu przydaje, ciebie by zhańbiło

Co jego myśli miodem, tu - trutką by było.

Nie dla własnej korzyści wielbić się kazałem,

Lecz tym aktem swym sługom dowód łaski dałem.

Dzięki ich adoracji nie ja jestem czystszy.

Ich dusza się oczyszcza i perliście błyszczy.

Dla mnie nieważne słowa czy też język zręczny

Miłosny ważny duszy zryw i żar wewnętrzny.

Więc miłość płomienną wnet roznieć w swojej duszy

I z dymem puść słowa, niech myśli gmach się kruszy.

Miłość to kwiat szczególny wśród religii gaju

Prócz Boga - rozkochani religii nie mają".

Jeszcze naganę Jego Mojżesz w uszach miał

A już na pustynię za pasterzem gnał.

W końcu odnalazł tego, co się smętnie włóczył,

Rzekł doń: "Dobre wieści mam, Bóg mnie pouczył:

Nie szukaj sztywnych norm, bo skostniała forma - zła

Swobodnie śpiewaj to, co ci w duszy tęsknej gra".

"Och Mojżeszu, ten etap już przecież przebyłem

Teraz we krwi się serca tęsknego obmyłem.

Tyś strzelił z bata, a rumak mój spłoszony

Wierzgnął i wnet w nadniebne poszybował strony

Mego stanu obecnie nie opiszą; słowa

Tu namiastką są jeno, bezradna tu mowa."...

przekład z oryginału perskiego Ivonna Nowicka

ukazało się w:
Rumi Dżalaloddin "Anioł upojony. Opowieści mistyczne" Warszawa 2009
(por. http://www.dialog.edu.com.pl/index.php?route=product/product&product_id=392)
oraz
Javaheri K. (red.) "Mała antologia literatury perskie", Kraków 2006