Oto miłość: w niebo wznosi, co chwila setki zasłon odsłania;
Po pierwsze pozbawia oddechu, stąpania po ziemi wzbrania;
Ignorując ten świat, pozwala patrzeć dalej niż wzrok sięga
Rzekłem: „Serce, gratuluję pojawienia w zakochania kręgach,
Patrzenia poza zasięg wzroku, wbiegnięcia w bezdechu aleję;
O serce, czy stąd pochodzi ten oddech? Czy stąd jest to drżenie?”
Ptaku ulotna duszo, mów swym językiem, „znam sekrety twoje”
Serce odrzekło, „Byłem tam już gdy w domu z wody i gliny lepiono uczucie moje”
„Potem z domu tworzenia leciałem by dotrzeć do domu stworzenia"
„Gdy zmysły traciłem ściągnięty zostałem lecz nadal nie znam jej pochodzenia.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz